Zo gauw ik het pad verliet, knerpte de sneeuw bij elke stap die ik zette. Losse vlokken kwamen tot boven mijn enkels. Rustig nam ik wat foto’s van de bomen rond de sloot. Terug op het pad, stampte ik mijn schoenen sneeuwvrij. Klaar om naar Amsterdam te reizen, waar ik al vroeg op een werkconferentie werd verwacht.

Na de koffie splitste het gezelschap zich in groepjes op. Wij bleven in de ruimte achter en vormden met onze gespreksleidster een kring rond een geoliede lap ongebleekte katoen. Die cirkelvormige doek representeerde de ‘University of the Trees’. Met elkaar wilden we levendige gedachten vormen over de toekomstige samenleving en de rol die het vrijeschoolonderwijs in dit ontwikkelingsperspectief kon spelen. We gebruikten ons voorstellingsvermogen, onze luistervaardigheid en vooral veel fantasie.

Na een paar verkennende oefeningen, maakten we ieder apart een wandeling door de stad. We kregen de opdracht iets wat ons trof mee terug te nemen. Het sneeuwde en de vallende vlokken dekten alles zachtjes toe. Dorre kruiden kleumden in een hoekje samen. Een vrijwel lege rondvaartboot gleed geluidloos door de gracht. Onder het bordes van een trap drongen droge kamperfoelieranken zo woest naar voren dat ze een hardstenen plaat uit zijn voegen hadden gedrukt. Onder de indruk van die levenskracht, brak ik er een topje af.

Binnen stalden we onze oogst uit. Twee sneeuwballen, een twijgje, een stukje hout, de geplette dop van een bierflesje, een elastiekje en het geluid van knerpende sneeuw. Terwijl we om beurten vertelden wat ons had geraakt, smolten de sneeuwballen tot groeiende plasjes water op het geoliede doek. De gespreksleidster vergeleek het werk dat ons nu te doen stond, met het maken van honing. Werkbijen verzamelen nectar en verteren die vloeistof gedeeltelijk. Terug in de bijenkorf spuwen ze het halfproduct in de mond van bijenkorfbijen, die het vervolgens tot honing verteren. Hun samenwerking leidt tot een zoet resultaat. Na deze woorden kauwden we gezamenlijk op de ingebrachte ervaringen. Geleidelijk ontdooiden onze uitgekristalliseerde gedachten. In ons midden ontstond een wak van gedeelde beelden en woorden. Levendig, beweeglijk en pril.

Gezien de tijd, moesten we om drie uur op de volgende activiteit overstappen en de implicaties van ons proces opschrijven. Het woord ’implicaties’ bleef korrelig op de tong liggen en weigerde te smelten. Ons groepje viel uiteen. Sommigen haakten af, anderen gingen tot actie over en vulden de klaargelegde vellen karton met zinnen. Krijtstof sloot de poriën in het zwarte karton af. Ons wak vroor dicht. Bij de gezamenlijke afsluiting van de bijeenkomst hoorden we dat andere groepjes vergelijkbare ervaringen hadden.

De tocht waaraan we afgelopen zaterdag begonnen is geen uitgestippelde reis met vastgelegde haltes, maar een expeditie waarbij echte ontmoetingen tellen. Zo gauw iets of iemand onze interesse wekt, ontdooien we en kan het waargenomene ons raken en roeren. Zulke ontmoetingen wekken nieuwe gevoelens, nieuwe gedachten en kunnen tot een handelen vanuit gezamenlijke intenties leiden. Waar het ijs zich terugtrekt, kan het leven zich ontwikkelen. Zulke bevrijdende ontmoetingen blijf ik vieren.

---

Meer weten: Deze blog zet op een speelse manier ons dode denken tegenover het levendige, imaginatieve denken dat ons zicht op de toekomst geeft. Meer over dit levendige denken lees je in levendige gedachten ontwikkelen.